روزمرگیهای من

صبحی با بچا داشتیم از سال شیشممون گپ میزدیم ك چقدر مزخرف بودیم چقدررررر مزخرررف بودیما!ولی تنها خوبیش اینه ك وقتی ب اون زمان فك میکنیم روده‌بر میشیم از خنده.

آقا ما سال شیش با یه بهرمن‌نامی‌رو یکی از بچا کراش میزنیم،جالب اینجاست طرفمون دختر بود!خلاصه مو و بهرمن سر‌‌‌ای حلیمه(همی‌کراش سال شیش)رقیب بودیم سرسختتتت!همیشه هم آسیه و زینب و سمیه و صحراوی با مو بودن یجورایی یه تیم بودیم ك بچا تیم رئیسشونو میخاستن ب معشوقش برسونن(تف تو ذاتمم،ینی تفااا،چ بودی تو آخه😂💔).

انقد با بهرمن سر حلیمه بحث ميكردیم ك مدیر،حلیمه بدبخت را ب دفتر خاند،تو‌‌‌ای فاصله‌ای ك حلیمه دفتر بود با بهرمن جنگ جهانی لفظی راه انداخته بودیم(اهل کتك‌کاری نبودم)،خلاصه سویشرتمو بستم ب کمرم(آره آره مائم(':)و بچا تیمم پشت سرم رفتیم هوای بهرمن،اینکه چیا گفتیمو چیا شنیدیمو دقیق یادم نمیاد ولی آخرین جلمه‌مو خوب یادمه،بهرمن برگشت بم گفت ك حلیمه خنگ نی بیوفته دنبال تو،مائم برگشتیم گفتیم دقیقا حرف موئم همینه ك حلیمه خنگ نی بیوفته دنبال توئه....اینجاشو استپ زدمو یه نگا از پایین ب بالا و از بالا ب پایین بش انداختمو سویشرتمو محکمتر بستمو رو کردم طرف بچا با يه حركت گردن گفتم بریم و با قدمهای یه متری و ریخت مغرورانمون رفتیم تو کلاس.

سال شیش تنها زمانی ك عشق میکردم وقتایی بود ك با حلیمه دونفری مینشستیم آهنگ جاده‌یطرفه و یکی‌هستِ مرحوم پاشایی رو میخوندیم(':،او موقعا فك کنم مرحوم پاشایی بیمارستان بستری بود برا سرطانش،خدا بیامرزتت پاشایی،خاطره‌ها داریم با چهرتو آهنگات.

خلاصه سال شیش تموم شد و وارد متوسطه اول شدیم،تو‌‌‌ای سال خبری از گیس و گیس‌کشی لفظی مو و بهرمن نبود و باهم مچ بودیم،ولی‌‌‌ای سال ما موردکراش قرار گرفتیم ك وارد جزئیات نمیشم و کلا بیخیال.

عی دلم برا زینب و آسیه و سمیه و صحراوی تنگ شدششش،مظلوووومممم بودن ولی ب موقعش یَک بلایی میشدن بیا و ببین،صحراوی صدام میزد فُگُل/:،و با او صدا نازكش آهنگ هندی میخوند و میرفت تو حس،متوسطه اول جلو مو نشسته بود و هروقت میخاستم هندی بخونه یکی میزدم پس کلَّش و اونم میخوووند(((':اشك در چیشام جمع شد اصنن،تف هعی!

وارد متوسطه دوم ك شدیم بقول حلیمه یکم رنگ آدم بودن ب خودمون گرفتیمو از خز بودن دوری جُستیم و‌‌‌ای قانون رو نداشتیم ك باید جفت جفت باشیم،و گَلّه‌ای رفتیم جلو و شکر هنوزم هستیم و خاهیم بوود انشالله همیجور گَلّه‌ای و تیمی.

دوتا واژه ورد زبونم شده ك عی خشم میاد ازشان،یکی"یااشهد"و او یکی"تف ن ذاتتِ".

ای سال شیشم و اتفاقاتش بین خودمون بمونه،باشه!؟(':

عنوان هم بالا بلند شد ولی خَلّی وَلّی(;

خو دگه

حال دلتان روال

شو خش.

با چشمانی یکی بسته و یکی باز میبینم ایمیلی دارم و بازش میکنم ووو در پوست خود نمیگنجم وقتی مینگرم ك جوابمو داااااااده؛یااشهد!

نگذریم آقا نگذریم از‌‌‌ای شادیهای کوچیك(':

دیدین چطو تا گفتم باید باشین تا باانرژی بنویسم کل کائنات دست ب دست هم دادن و بلاگفا بیمار شد!؟/=

خلاصه ب اندازه چارپنج سال گپ دارم واسه نوشتن ولی بیشترش بماند و بذارین از تنگی دلم و چطو گذشتن‌‌‌ای چارپنج روز بنویسم.

عا راستی نظرات خصوصیمانم از بین رفت و بعلاوه آدرس دوستان:(،ولی دوباره پیداتون میکنم غمی‌نی(=

روز اول و دوم ك پنج ديقه یبار میزدیم بلاگفا و هیچ،روز سوم رفتیم برا ادمین بلاگفا ایمیلی اعتراض‌گونه و خاهشمندانه زدیم و حالا نمیدانیم دیده ندیده هرچ بود ب حرفمان گوش کرد و اینجارو باز آباد ساخت.

و و و و اينكه دونفری ك بقولی شمارمو سیو کرده بودن هم حتی پی‌امم دادن و یجوری رفع دلتنگی کردیم،آدم تا چ حد میتونه ماه باشه آخه*-*

چون مشغول درس بودم،زیاد بیماری بلاگفا اذیتم نکرد ولی جای شکر باقیِ ك مث سال نودوسه نشد،گویا تو اون سالم بلاگفا بیمار شده و کل نوشته‌های بلاگرا نابود شده/'=

خب برا امشوو کافیه دگه بیام ببینم شما جانا کجایین،پیداتون کنم.

ب رسم هر شو:

دلتون گشاد

غماتون ب باد

‌شو خش.